Afgelopen week ontstond er behoorlijk wat ophef tijdens het Zomercarnaval. De organisatie besloot een ‘bubblingverbod’ te hanteren voor de deelnemende carnavalsgroepen. Zij bestempelen het als ‘vulgair’ dansen, wat zorgde voor veel kritiek, zowel online als tijdens het evenement zelf.

Het Zomercarnaval in Nederland werd voor het eerst georganiseerd in 1982 als een variant op het Caribische Carnaval. Dit Caribische feest ontstond als verzet van tot slaaf gemaakte mensen tegen hun uitbuiting, en vermengde christelijk carnaval met Afrikaanse feestcultuur op de gekoloniseerde Caribische eilanden. Het Zomercarnaval werd daarmee een viering van zwarte lichamen in een onderdrukkend systeem.

Op social media regende het negatieve reacties over het bubblingverbod. Een tweet: “Het verbieden van ‘zwarte dansvormen’ is een stap terug in de tijd.”

Het protest beperkte zich echter niet tot online uitingen; deelnemers van het Zomercarnaval gingen ook daadwerkelijk de straat op om hun ongenoegen te uiten. Met protestborden en spandoeken lieten ze zien dat ze het niet eens waren met de nieuwe dansregels, en het protest werd dan ook door velen genegeerd.

Dat sommige Caribische dansstijlen nu als ‘vulgair’ worden bestempeld, schiet bij veel deelnemers in het verkeerde keelgat. Deze dansen zijn namelijk een belangrijk onderdeel van hun cultuur. Een deelnemer zei: “Mijn voorouders zijn niet vulgair.”

Een van de dansers liep rond met een bord waarop stond: “Verbied je eigen moeder om te bubblen.”, onze favoriet.

Dit hele incident leidde tot een intense discussie over culturele diversiteit. De conclusie was duidelijk: we moeten elkaar respecteren in verschillende vormen van artistieke expressie.