Gamechanger – Paolo Nunes
Paolo koestert Bruce Lee voor de body, Bob Marley voor de mind and soul
Paolo Nunes heeft 37 jaar lang gebreakdancet. We spraken hem over zijn eigen gamechangers, gratis wasmachines van sponsors, en breaken met een beperking.
Wie zijn de grote gamechangers achter jouw breakdance carrière?
De eerste die mij naar een battle sleepte, was een vriend van mij, Remon Chinku. Ik was zelf heel verlegen, zat altijd in mijn eentje te oefenen op mijn zolderkamer. Daar kwam Remon een keer langs, ik was een jaar of 17, en hij zei: ‘zaterdag is een battle, jij moet meedoen. Zaterdag om 6 uur kom ik je halen.’ Zonder hem was ik nooit serieus begonnen.
Wie mij daarna omhoog getrokken heeft in de breakdance scene is Edson Themen. Ik had hem een keer zien dansen, en daar was ik zo van geschrokken! Ik dacht: die gast is goed! Hij deed windmills, backspins, headspins, alles. Ik moest ook zo goed worden, en ben keihard gaan trainen. Als anderen 4 uur per dag trainden, deed ik dat 8 uur per dag.
Op een andere battle werd ik ontdekt door Edsons broer, Marlow. Hij was Edsons manager, en hij zag wat in mij. Toen heb ik me bij hun crew gevoegd. Het moet ongeveer 1984 geweest zijn. We kregen met onze crew een serieuze naam in de breakdance scene. We verdienden op een gegeven moment 3000 gulden voor een optreden van een kwartier. En we werden gesponsord door Philips. Die zeiden tegen ons: als je nog wat nodig hebt, bijvoorbeeld een wasmachine of wat dan ook, kom maar halen. Moesten we wel helemaal voor naar Eindhoven. Maar het kon allemaal!
Naast Edson heb je ook andere inspiratiebronnen gehad in je leven.
Ja, als kind waren er twee mannen waar ik erg tegenop keek. Bruce Lee en Bob Marley. Bruce Lee voor de body, Bob Marley voor de mind and soul.
Bruce Lee was een kung-fu man. Ik zag hem een keer opdrukken op twee vingers. Mijn hele wereld stond op zijn kop! Ik wist niet dat dat bestond! Sindsdien ben ik altijd kung-fu blijven kijken als bron van inspiratie voor het breakdance. Bob Marley inspireerde mij vooral met zijn boodschap. Dat je positief in het leven moet staan. Maakt niet uit hoe erg je struggle is, je kunt het overwinnen.
Van jongs af aan zei ik al tegen mijn moeder: ‘Mam, ik weet wat ik ga worden. Maakt niet uit hoeveel geld ik verdien, maar ik word danser.’ En dat was helemaal niet zo vanzelfsprekend.
Door een ongeluk op mijn vijfde is mijn ene been 15 centimeter korter dan mijn andere. Andere dansers wilden meisjes versieren, of per se de nummer één worden. Ik wilde vooral het uiterste uit mezelf halen, mezelf laten zien wat ik kon met mijn beperking. Ik begon met breakdance in 1983, en in 1986 won ik het wereldkampioenschap. Zo hard had ik getraind.
Wil je meer breakdance? Check dan het NK Breaking op zondag 12 september tijdens RSCW. Volg Paulo op Instagram